Grupy
Rada dla nowych rodziców
ADAPTACJA DZIECI DO PRZEDSZKOLA
- JAK POMÓC A NIE ZASZKODZIĆ.
,,Dzieciństwo jest dobre dlatego, że każdy dzień zaczyna życie od nowa,
bez ciężaru dnia wczorajszego"
Anna Kamieńska
Rozpoczęcie edukacji przedszkolnej stanowi przełomowy moment w życiu zarówno malucha, jak i jego rodziców, oraz wiąże się z wieloma życiowymi zmianami.
Kiedy rodzice oddają swoją pociechę do przedszkola po raz pierwszy, często targają nimi emocje (zwykle negatywne), takie jak smutek, żal czy tęsknota.
Wchodząc do nowego środowiska, dziecko ma prawo czuć niepokój, lęk, tęsknotę, które nie pozwalają w tych pierwszych trudnych dniach na nawiązywanie kontaktu i swobodną zabawę z nowymi kolegami, a na dodatek wokół siebie widzi podobne, zdezorientowane dzieci, które zostały same, bez rodziców.
Aby umożliwić dziecku lepszy, „bezbolesny” start przedszkolny, z jednej strony należy dokonać analizy jego potrzeb oraz możliwości ich zaspokajania przez przedszkole, a z drugiej przygotować siebie jako rodzica – mentalnie i organizacyjnie – do rozstania z dzieckiem i pozostawienia go w nowym miejscu.
- Prowadź rozmowy o przedszkolu. Ważne jest, aby przygotowania rozłożyć w czasie i nie przekazywać wiadomości na ten temat zbyt natarczywie.
- Pozwól na przebywanie w większej grupie dzieci pod opieką osób dorosłych innych niż rodzice – np. znajomych.
- Ucz samodzielności w wykonywaniu codziennych czynności. Trzylatek powinien samodzielnie korzystać z toalety, jeść, rozbierać się i ubierać (pod opieką dorosłego). Nie można wyręczać pociechy – w przedszkolu wychowawcy oczekują od podopiecznego samodzielności, a w domu rodzice często im ulegają i we wszystkim pomagają. Dziecko traktuje wówczas przedszkole jako miejsce mniej korzystne dla siebie, co potęguje niechęć do niego.
- Pokaż mu otoczenie i budynek przedszkola. Oswojenie z otoczeniem ułatwi mu pozostanie bez rodziców pierwszego dnia, bo otoczenie nie będzie już zupełnie obce.
- Organizuj spotkania w gronie znajomych, by dziecko miało okazję do zabawy w większym, mieszanym wiekowo gronie rówieśników.
- Dostosuj rytm dnia do tego, jaki panuje w przedszkolu, i dbaj o wypoczynek – wczesne zasypianie z powodu wczesnego wstawania do przedszkola.
PIERWSZE DNI W PRZEDSZKOLU - JAK MOŻESZ POMÓC SWOJEMU DZIECKU
- Pamiętaj, że dziecko wyczuwa emocje (stres) rodziców.
- Już w drodze do placówki postaraj się o dobry nastrój.
- Przyjdźcie nieco wcześniej i dajcie sobie chwilę czasu na pożegnanie (spokojne, zdecydowane, bez przeciągania w czasie).
- Poinformuj dziecko, o której po nie przyjdziesz, i spokojnie wyjdź. Czasem przy rozstaniu pomaga ulubiona maskotka.
- W drodze z przedszkola rozmawiajcie o spędzonym dniu, słuchaj uważnie i planuj z dzieckiem relaksujące, wspólne popołudnie. Nie można wypytywać dziecka o każdy szczegół, rozpamiętywać nieprzyjemnych sytuacji np. związanych z porannym rozstaniem.
- Ponadto, pomocne są mądre wsparcie i motywacja – zamiast namawiać malca w drodze do przedszkola słowami: Nie będziemy dzisiaj płakać, prawda? , lepiej wykorzystać ten czas na rozmowę o przedszkolu: kolegach, ulubionych posiłkach, zabawach.
- Pamiętaj, że dziecko dopiero po kilku dniach może zacząć odreagowywać emocje związane z nową sytuacją.
- Współpracuj z nauczycielami – oni przeszli już niejeden proces adaptacyjny.
PIERWSZE DNI W PRZEDSZKOLU - JAK MOŻESZ ZASZKODZIĆ
- Nie wychodź ukradkiem! Dziecko poczuje się oszukane i zagrożone.
- Nie histeryzuj, nie płacz i nie przeciągaj pożegnania w szatani.
- Jeśli Ty źle mówisz o przedszkolu, w którym zostawiasz pociechę, ono też go z pewnością nie polubi.
- Nie wracaj do sali chwilę po pożegnaniu, rozbudzisz nadzieje dziecka na szybszy powrót do domu.
- Odbieraj dziecko z uśmiechem na ustach, a nie ze słowami: „Nareszcie!”. Przedszkole to nie więzienie, a decyzja o pozostawieniu tam dziecka była z pewnością przez Ciebie dobrze przemyślana.
- Nie wypytuj o szczegóły, bo trzylatek i tak niewiele Ci opowie. Słuchaj.
BARDZO WAŻNE SĄ POŻEGNANIA.
Oto kodeks postępowania, który powinien sobie przyswoić każdy rodzic:
- Nigdy nie wychodź z placówki bez pożegnania ani nie uciekaj ukradkiem. Dziecko musi widzieć, że wychodzisz i o której po nie wrócisz.
- Żegnaj się w szatni krótko, bez przeciągania, ponieważ maluchowi jest wtedy łatwiej się rozstać.
- Jeśli jedno z rodziców bardziej przeżywa rozstanie z dzieckiem, wówczas na początku do przedszkola może je odprowadzać drugi z opiekunów.
- Nie należy ulegać dziecku, gdy płaczem lub krzykiem chce wymusić powrót do domu. Jeśli raz ustąpisz, maluch będzie próbował ponownie wykorzystać sprawdzone metody.
- Nie okazuj dziecku swojego zdenerwowania, lęku czy smutku. Pokaż radość z faktu, że maluch idzie do przedszkola, pożegnaj go i powitaj z uśmiechem.
Adaptacja nie jest procesem łatwym. W takim samym stopniu dotyczy dziecka, co dorosłego. Nawet jeśli pierwsze dni będą pełne emocji, łez, smutku i pretensji, to warto pamiętać, że to etap, chwila, krok ku dorosłości i samodzielności pociechy.
Nie ma więc wątpliwości, że w końcu wszystko będzie dobrze. Powodzenia!
Źródło: „Pomoc dziecku w procesie adaptacji” autor: Anna Jankowska, Wydawnictwo OfficynaMM
Dziecko przyjaciel ?
Witam serdecznie Szanowni Rodzice,
Przyjrzymy się trzeciej, w naszym rozumieniu, zasadzie:
3. Bądź przyjacielem dla swoich dzieci.
Aby zasada ta była korzystna dla naszego dziecka trzeba mieć na uwadze, że bycie przyjacielem dziecka nie jest jednoznaczne z tym, że dziecko jest naszym przyjacielem. Co prawda z założenia przyjaźni wynika jej wzajemność, jednak w relacji rodzic-dziecko, aby była wsparciem prawidłowego rozwoju dziecka, to cechy przyjaciela przypisane są wyłącznie rodzicowi. To ja jako rodzic chcę, żeby dziecko wiedziało, że może mi zaufać, że może zawsze na mnie liczyć, że może na mnie polegać, że lubię spędzać z nim czas. To ja jako rodzic chcę , żeby miało przekonanie, że może do mnie przyjść z każdym problemem: sercowym, szkolnym, zdrowotnym, z każdą rozterką, porażką, trudnością, nadzieją, radością, z każdym lękiem, smutkiem, rozczarowaniem. I ja mu pomogę, będę przy nim.
Należy pamiętać, że to nie działa w drugą stronę. Nie czynię dziecka powiernikiem moich życiowych spraw i trosk. Nie oczekuję, by podejmowało za mnie decyzje. Gdy mam podjąć decyzje dotyczące życia rodzinnego, mogę konsultować to z dziećmi, jednak ostateczna decyzja, po wysłuchaniu wypowiedzi wszystkich osób zainteresowanych, podejmowana jest przeze mnie w porozumieniu z drugim rodzicem. To ja jako rodzic rozmawiam z dzieckiem o swych pomysłach i uczuciach, nie oczekuję jednak od niego doradztwa czy pocieszenia. Dziecko ma zdecydowanie mniejsze doświadczenie od mojego. Nie jest intelektualnie ani emocjonalnie gotowe na to by być z na tym samym poziomie co ja, gdyż najzwyczajniej w świecie znajduje się w innym punkcie życia.
Zatem wydaje się, że najbardziej korzystną formą przyjaźni z dzieckiem jest przyjaźń z autorytetem. Taka przyjaźń oznacza, że jako rodzic szanuję swoje dziecko jako człowieka mającego własne potrzeby, cele i pragnienia. Wiele rzeczy mogę robić razem z dzieckiem i czerpać z tego radość. Biorę pod uwagę jego potrzeby, szanuję jego zdanie, a w kluczowych dla rodziny sprawach to ja wraz z drugim rodzicem podejmujemy decyzje, niezależnie od stopnia zadowolenia dziecka.
I do kolejnej zasady:
4. Bądź konsekwentny.
Monika Redzimska
psycholog
Przykład idzie z góry
Witam serdecznie Szanowni Rodzice,
Zapraszam do drugiej, w naszym rozumieniu, zasady, która odgrywa ważną rolę w tak samo ważnym procesie wychowania :
2. Wymagaj od siebie tego, czego wymagasz od dzieci.
Pośród wielu potrzeb dziecka takich jak potrzeba życzliwości, ciepła, miłości, kontaktu z rodzicami, samourzeczywistnienia czy szacunku dla rozwijającej się odrębnej jednostki istnieje również potrzeba wzoru. Warto wziąć pod uwagę fakt, że to przede wszystkim my, rodzice jako jedyni a następnie główni reprezentanci świata dorosłych jesteśmy osobami, których czynności i zachowanie dzieci naśladują. To właśnie my, rodzice, nasze zachowanie w różnorodnych sytuacjach pokazuje dzieciom jakie zachowanie jest właściwe, oczekiwane, prawidłowe. W oczach dziecka to my, rodzice jesteśmy ideałami i wszystko co robimy jest godne naśladowania. Z wymienionych powodów tak istotne jest to co robimy, mówimy w obecności dziecka.
Zdecydowanie łatwiej będzie namówić dziecko do porannego bądź wieczornego mycia zębów kiedy i my to uczynimy np. razem z dzieckiem. Możemy być spokojni, że za jakiś czas nasze dziecko będzie przechodziło przez jezdnię tylko w warunkach i miejscach do tego przeznaczonych kiedy i my nie damy się skusić skróceniu drogi i przejściu przez jezdnię na ukos tuż przed pasami bądź oprzemy się pokusie „oszczędzania czasu” i przejdziemy gdy zapali się zielone światło a nie gdy widoczne jest czerwone ale nic nie jedzie. Nasz spokój o dziecko może być z całą pewnością większy kiedy każdorazowo przed przejściem obejrzymy się w lewo, prawo ,lewo i zwrócimy dziecku na to uwagę. Wzrasta szansa, by dziecko próbowało nowych dla niego smaków, kiedy nie słyszy i nie obserwuje jak ktoś z bliskich mu osób przy jedzeniu wypowiada się, że to jest niedobre, a to mu nie smakuje a tamtego , to w ogóle nie weźmie do ust. Również rośnie prawdopodobieństwo, że nasze dziecko będzie prawdomówne, uczciwe gdy np. nie będzie proszone przez nas, by mówiło przez słuchawkę telefonu, że teraz nas nie ma w domu.
Prawdopodobnie sytuacji, w których własnym zachowaniem przeczymy naszym wymaganiom wobec dziecka, kiedy nasze postępowanie jest w widocznej sprzeczności z naszymi oczekiwaniami co do zachowania naszego dziecka w podobnych okolicznościach jest wiele więcej. Jednak dla nas te sytuacje są do zmiany! Kiedy je dostrzeżemy, nazwiemy, będziemy również mieli szansę na działanie w celu ich skorygowania. A zatem do dzieła Szanowni Rodzice!
I do kolejnej zasady:
3. Bądź przyjacielem dla swoich dzieci.
Monika Redzimska
psycholog
Ulotka dla rodziców: 1
Czy obserwujesz z niepokojem, jak Twój maluch w domu szaleje i nie słucha Twoich poleceń, zaś pani w przedszkolu nie może wyjść z podziwu nad tym, jak pięknie i z zaangażowaniem wykonuje każde jej polecenie? Czy w domu walczy z bratem i kłóci się o każdą pożyczoną rzecz, a w przedszkolu chętnie dzieli się swoimi zabawkami i jest towarzyski i koleżeński?
A może wręcz odwrotnie: zaskakują Cię komentarze wychowawczyni, która skarży się na to, że Twoje dziecko rozrabia, nie słucha, a nawet bije inne dzieci? A przecież w domu jest takie ciche, spokojne i zdyscyplinowane...
Jeżeli dziwią i martwią Cię takie różnice w zachowaniu Twojego dziecka, to spróbuj, najlepiej wraz z wychowawcą w przedszkolu, poszukać przyczyn takiej sytuacji i możliwych rozwiązań.
√ Zorientuj się w wymaganiach przedszkola i sprawdź, czy są adekwatne dla Twojego dziecka. Przedyskutuj je z nauczycielką, jeżeli budzą Twoje zastrzeżenia bądź wątpliwości. Spróbujcie wspólnie ustalić system kar i nagród; bądźcie konsekwentni w ich stosowaniu.
√ Buduj u dziecka autorytet nauczyciela, aby stosowało się do zasad panujących w grupie przedszkolnej.
√ Uświadom malucha, iż pewne zachowania niosą określone konsekwencje i np. za uderzenie kolegi lub odebranie mu zabawki może spodziewać się kary, zaś na pomoc koleżance w sprzątaniu może oczekiwać pochwały.
√ Ucz dziecko szacunku dla innych dzieci, aby potrafiło słuchać, dzielić się i współpracować i aby konfrontacja z nimi nie rodziła napięć i konfliktów.
√ Wprowadzaj w domu zasady i konsekwentnie ich przestrzegaj, np. codziennego mycia zębów, mówienia "dzień dobry" sąsiadom, sprzątania po zabawie itp.
√ Buduj samodzielność dziecka, aby nie bało się zmierzyć z nową sytuacją i wierzyło w swój sukces; nie wyręczaj go we wszystkim.
√ Buduj samoocenę dziecka, nagradzając jego kreatywność i zaangażowanie, chwal sukcesy, ucz, jak dzielnie znosić porażki i raz jeszcze stawiać czoła wyzwaniu.
√ Twórz w domu atmosferę ufności i bezpieczeństwa, aby Twoje dziecko miało niegasnące poczucie wsparcia i wiedziało, że może liczyć na Ciebie nawet wtedy, gdy Ty jesteś w pracy, a ono w przedszkolu.
√ Wspieraj proces socjalizacji, uczestnicząc w przyjęciach i spotkaniach z jego rówieśnikami.
√ Staraj się nie obarczać dziecka "dorosłymi" problemami; rozwiązuj je bez jego udziału, aby nie musiało stawiać czoło sytuacji, która przerasta jego możliwości zrozumienia i radzenia sobie z nią.
√ Obserwuj pilnie swoje dziecko, abyś wiedział, jakie sytuacje wywołują jego niepokój i jaka jest jego reakcja na stres.
√ Podziel się tą wiedzą z wychowawczynią w przedszkolu, abyście wspólnie pracowali nad zachowaniem dziecka.
√ Pozwól dziecku w domu odreagować napięcia związane z pobytem w przedszkolu, wyżalić się na kolegów, opowiedzieć o problemach.
Pamiętaj, że dom to przestrzeń, w której dziecko powinno czuć się bezpiecznie i komfortowo. To w nim bowiem odpoczywa i rośnie w siłę potrzebną do podboju świata. Staraj się więc, aby dom był dla dziecka miejscem, do którego zawsze będzie chciało wracać!
Źródło: Wychowanie w Przedszkolu Styczeń 1/2016